تاريخچه تبلیغات مطبوعاتی:

تاريخچه تبلیغ در مطبوعات را به درستي نمي توان معين نمود؛ چرا كه از نخستين روزهاي تمدن بشري و شروع مبادله كالا بين انسان ها به نوعي وجود داشته است. عمل معرفي يا انتقال پيام درباره يك موضوع، با تأكيد بر امتيازات يا نقاط ضعف آن، از همان دوران شكل گرفته و موازي با پيدايش ابزار و رسانه هاي پيام رساني، روز به روز در مسير خود تكامل بيشتري يافته است.

واژه تبليغات را اولين بار در سال ١٦٢٢ ميلادي پاپ گريگوري در واتيكان به كار برد و سازماني با اين نام در كليساي آن زمان تشكيل شد.

در كشور ما تبليغات تجاري به شكل محدود و ابتدايي آن فني پر سابقه و قديمي است. صدها سال پيش، فروشنده هاي دوره گرد در كوچه ها و ميدان هاي شهر با صداي بلند كالاهاي خود را توصيف مي كردند و مردم را تشويق به خريد مي نمودند. در روستاهاي ايران رسم ديگري براي فروش و تبليغ كالا رايج بود: در هر يك از روستاهاي همجوار به نوبت بازاري تشكيل مي شد كه نام روزي را كه آن بازار تشكيل مي گرديد، روي آن مي نهادند، مانند شنبه بازار، دوشنبه بازار، ...

اما تبليغات مطبوعاتي از زماني آغاز گرديد كه نشر روزنامه هاي غير دولتي مجاز شد و آگهي هاي تجاري در مقياس ناچيز در مطبوعات ديده شدند؛ از دوران جنگ جهاني اول در تعدادي از روزنامه ها، آگهي هاي خيلي ساده ديده مي شود.

اولين بار در ايران آگهي هاي تجاري  واقعي توسط روزنامه اطلاعات منتشر شد (دهه اول، بعد از سال ١٣٠٠ هجري شمسي). در اين زمان هنوزتبليغات تجاري در ايران شناخته شده نبود و صاحبان كالا و فروشگاه ها در روزنامه آگهي هاي ساده خود را چاپ مي كردند و گروه هاي تئاتر و بزم هاي موسيقي، نوعي آگهي به شكل اعلاميه تهيه مي كردند و در خيابان ها به دست مردم مي دادند يا روي ديوارها نصب مي كردند.

تبليغات مطبوعاتي به شكل امروزي آن از حدود سال ١٣٢٥ هجري شمسي در روزنامه ها و مجلات ايراني به چشم مي خورد. بسياري از متون تبليغاتي از طريق مؤسسات اروپايي و آمريكايي به دست شركت هاي وارد كننده كالاهاي خارجي مي رسيد و در ايران به فارسي ترجمه مي شد و در روزنامه چاپ مي گرديد. انجام طرح هاي تبليغاتي بر عهده خطاطان و نقاشان بود. كم كم واسطه هايي مجموعه افرد خطاط، نقاش و ... را در يك جا جمع كردند و به نام مؤسسه تبليغاتي، عهده دار تبليغات چاپي و سينمايي شدند.

جرايد تا مدت ها بزرگترين وسيله تبليغاتي بودند؛ زيرا تهيه فيلم هاي كوتاه مدت سياه و سفيد يا رنگي، هزينه بسياري داشت. از روزنامه ها هم كيهان و اطلاعات بيشترين تيراژ و آگهي را داشتند. از سال ١٣٣٥ طرح هاي تبليغاتي كم كم رنگ و بوي ايراني به خود گرفتند و از ضرب المثل هاي ايراني و عبارت هاي مانوس مردم ايران بيشتر استفاده شد.

تبليغات به شيوه انتظاري براي نخستين بار در ايران اجرا شد و پس از آن اين شيوه مورد استقبال صاحبان كالا قرار گرفت و به دفعات اجرا گرديد. در اين شيوه برای نخستين آگهي يك كالا، بدون معرفي آن فقط نكته يا نكته هايي درباره اش گفته مي شود؛ در آگهي بعدي اطلاعات بيشتري از كالا، بدون درج نام آن،ذكر مي گردد، و در آگهي بعد از آن باز هم بدون معرفي كالا، اطلاعات جديدي اضافه مي شود و خلاصه پس از چندين آگهي كه مخاطبين كنجكاوي لازم را كسب كرده اند و هر كدام حدسي درباره نام كالا و چگونگي آن دارند، كالا معرفي مي شود.